Neolityczna wyspa Lewis i Harris

Ponieważ z farerskiego lotniska w poniedziałki można polecieć m.in. do Edynburga, to wykorzystaliśmy tę opcję, żeby zrealizować drugą część zamierzenia i zobaczyć jak najwięcej północnych wysp Wielkiej Brytanii. Poruszamy się wypożyczonym samochodem i promami (mam nadzieję).

Celem zaplanowanym na 13 września miała być wpisana na listę UNESCO wyspa św. Kildy. Już w drodze do Uig na wyspie Skye, skąd mieliśmy prom do Tarbert na wyspie Harris (wyspa składająca się z dwóch części: północnej Lewis, południowej Harris, znana jako Harris) otrzymaliśmy informację, że rejsy główny i zapasowy zaplanowany z góry na kolejny dzień nie dojdą do skutku z uwagi na pogodę – jeszcze do 11 września prognoza była dobra, ale wczoraj pojawiły się czarne chmury. W związku z tym, że bilet na prom został kupiony miesiąc wcześniej (dla 2 osób i samochód to koszt 47,55 £), dwa noclegi też mieliśmy już opłacone (widać właściciele pensjonatów nie chcą ryzykować „pustych” terminów), więc zostało tylko ustalić nowy rodzaj aktywności. Postanowiliśmy popłynąć na Uist (wyspy położonej na południe od Harris), gdyż z Leverburgha są promy do Berneray. Niestety na stronie internetowej nie było już biletów na samochód, ale postanowiliśmy spróbować, gdyż na przystani w Uig zauważyliśmy funkcjonowanie listy rezerwowej. W porcie zastaliśmy jednak informację, że z uwagi na warunki atmosferyczne dwa promy popołudniowe są odwołane, co oznaczało, że nawet gdyby udało nam się popłynąć o 11.40, jak planowaliśmy, to nie mielibyśmy jak wrócić. Trzeba było wdrożyć plan awaryjny nr 2.

Postanowiliśmy zobaczyć atrakcje neolityczne, których na Hebrydach Zewnętrznych nie brakuje. Na wysepce Great Bernera w Bostadh w 1992 r. sztorm „odwiał” wieś z epoki brązu (datowaną na okres pomiędzy 400 a 800 r. p.n.e.). Zbadano 5 domostw i ponownie zasypano je piaskiem z obawy przez niszczeniem, ale wcześniej dokładnie opisano. Na tej podstawie przygotowano dla turystów jej wierną kopię, którą za 4 £ od osoby można zobaczyć. Warto tam zajrzeć zarówno z uwagi na położenie tuż przy ślicznej zatoczce, jak i rozsądnego przewodnika, który ciekawie opowiada o trudnościach w poznawaniu odległej przeszłości.

Atrakcją nr 1 jest jednak krąg kamienny w Callanish. Jest nawet lepszy niż ten w Stonehenge, gdyż – po pierwsze – zachował się fragment jednej z „dróg procesyjnych”, czyli alei prowadzącej do kręgu głównego, dzięki czemu wyraźniej widać, że to było większe zamierzenie, a nie tylko stawiane gdzie popadnie kamienie, a po drugie – jest za darmo. Tuż obok jest visitor centre (wstęp nie jest obowiązkowy, ale dla tych, którzy się zdecydują to 4 £), w którym po krótce opisano historię miejsca. Moim zdaniem warto.

Nieopodal jest kolejna, trochę młodsza atrakcja – fragment domostwa-wieży strażniczej-zakładu rzemieślniczego z ok. 200 r. p.n.e. – Dun Carloway. Wstęp bezpłatny.

Inną wieżą, do której dojechaliśmy, była latarnia morska Butt of Lewis położona na przeciwległym do Leverburgh krańcu wyspy. Pogoda zaczynała się psuć, kolory stawały się bardziej wyraziste, więc klify wyglądały tym piękniej.

W połowie drogi do Leverburgha zaczęło padać i wiać. Nie odebrało to jednak urody białym plażom, turkusowej wodzie i zaczynających kwitnienie wrzosów – wyglądały pięknie.

Zdjęcia (18)

Komentarze (2)