Podsumowanie

W Arabii spędziliśmy 10 dni, w czasie których przejechaliśmy 6542 km. Tylko raz nadziałam się na fotoradar. Na szczęście mandat nie jest zbyt wysoki, bo tylko 150 SAR. Podczas zwrotu samochodu nic nie chcieli, choć informację o naruszeniu mieli, bo pojawia się po paru godzinach, z karty też mi nic nie ściągnęli. Na stronie www.absher.sa, na której można takie przyjemności sprawdzić, z oczywistych względów należność widnieje jako nieopłacona.

Chery Arrizo okazał się pancernym i wystarczającym sprzętem na nasze potrzeby. Pomoc miejscowych dopełniła jego możliwości.

Ponieważ – z uwagi na upał, a także na niechęć do zwracania na siebie dodatkowej uwagi – ubierałam się w nieobcisłe koszulę i spodnie, a do tego zakładam na głowę chustę, to często brali nas za Turków, którzy, jak widać, uchodzą w Arabii za liberalnych muzułmanów. Zarówno jednak na Turków, jak i Polaków reagowali pozytywnie.

Saudyjczycy, z którymi mieliśmy do czynienia – z wyjątkiem tych momentów, kiedy prowadzą samochód – byli bardzo przyjaźni i nas ciekawi. Siadając za kierownicą, czasem jednak wstępuje w nich szejtan lub jakiś dżinn, bo stają się często chamscy: trąbią na światłach i wpychają się, zajeżdżając drogę. Co do zasady nie stosują kierunkowskazów, ale w zamian używają długich świateł. Prowadząc, trzeba zachować czujność, ale to standard, więc nie ma się czego bać.

W Rijadzie ruch jest duży, ale generalnie płynny. Przemieszczanie pomiędzy punktami oddalonymi o kilka lub nawet kilkanaście kilometrów zajmowało nam od 20 do 40 min.

Przyjemną stroną jazdy jest także tankowanie – cena paliwa była stała na wszystkich stacjach danego dnia i wynosiła ok. 2,20 SAR.

Nie za dużo ludzi mówi po angielsku więcej niż parę słów, co czasem utrudnia kontakt. Nie przeszkadzało im to jednak podejść lub podjechać do nas, żeby się przywitać. Na jednej ze stacji benzynowych, gdy płaciłam za tankowanie, podjechał do mnie starszy pan, żeby przywitać nas w Arabii. Co mnie zaskoczyło – podał mi rękę, co w krajach muzułmańskich w relacjach pomiędzy płciami jest bardzo rzadkie. Kobiety, jeśli były w grupie, też czasem do mnie zagadywały, ale niestety nie godziły się na zdjęcie. Łażąc po ulicach Taimy, do męża podjechali jacyś panowie i poprosili go o zrobienie im zdjęcia i odjechali.

To, że kierowcą byłam ja, budziło zdziwienie głównie u Banglijczyków – pracowników obsługi stacji paliw.

Przemierzając kraj, nie zauważyliśmy ani jakiegoś szczególnego bogactwa, ani bogactwa w ogóle. Ot, taki przeciętny poziom. W miejscach, w których mieszkają imigranci, panuje dziadostwo i syf. Ogólnie jednak w przestrzeni publicznej nie ma śmieci, a urbanistyczny sposób jej organizacji jest charakterystyczny dla krajów z niskim współczynnikiem zaludnienia, czyli dominuje niewysoka zabudowa na dużej przestrzeni. Jeśli chodzi o architekturę, to dominuje styl nowoczesny z dwiema głównymi odmianami: albo dużo przeszkleń, albo rys modernistyczno-brutalistyczny. Najciekawsze są minarety. Zabytki dopiero się budują.

Akcja modernizacyjna księcia koronnego pt. Wizja 2030 trwa, choć miałam wrażenie, że głównie na papierze. W otwartych muzeach przy zabytkach były wypisane cele ww. projektu dla każdego regionu, ale były tak ogólnie sformułowane, np. poprawa działania urzędów państwowych, zapewnienie najlepszego wykorzystania regionalnych zasobów, że chyba nawet autorzy nie wiedzieli, co się za tym kryje. Najzabawniejsze przy tym jest to, że tak im spieszno ogłosić sukces, że wzniesiono pomniki ku czci tego programu, nie czekając na jego zakończenie. Widać, nie znają tej prawdy, że prawdziwego mężczyznę poznaje się po tym, jak kończy, a nie jak zaczyna.

Zdjęcia (7)

Komentarze (2)