Pod znakiem kadzidła

Hajma, wg informacji na booking.com o hotelu, w którym się zatrzymaliśmy, leży w środku niczego, ale była najlepszym punktem na nocleg, biorąc pod uwagę zaplanowane atrakcje.

Pierwszym miejscem dziś odwiedzonym, o którym można to samo powiedzieć, były ruiny Wubar. O ile ich rozmiar może nie budzić szacunku, gdyż tworzą je pozostałości niewielkiego fortu, to jednak ciekawa jest jego historia, a w zasadzie trudności w jej ustaleniu. Przyjmuje się, że miejsce było zasiedlone od epoki żelaza do czasów nowożytnych. Reszta to spekulacje. Z tego względu powstały niesamowite teorie, według których Wubar było Iramem wspominanym zarówno w Koranie jako miasto „o wysokich kolumnach”, jak i w Księdze tysiąca i jednej nocy. Inni twierdzą, że to Atlantyda pustyni, czyli miasto zniszczone w wyniku jakiejś katastrofy. Nawet Lovecraft poświęcił mu swoje opowiadanie pn. Bezimienne miasto. Możliwości jest sporo. Najrozsądniejsze wydaje mi się twierdzenie, że była to oaza, która funkcjonowanie zawdzięczała karawanom kupieckim. I to wcale nie umniejsza jej znaczenia. Dziś pomiędzy 12.00 a 13.00 było tam 40 stopni C, a luty to jeden z chłodniejszych miesięcy. Poza tym do najbliższego ciut większego ośrodka, czyli do Thumrait, są 92 km. Warto podjechać, bo to niewielkie zboczenie z drogi. Wstęp kosztuje 3 OMR i jest malutka wystawa, choć wszystkie teksty znajdują się także na tablicach na terenie wykopalisk.

Po drodze do Salali zatrzymaliśmy się w Wadi Dawkah, żeby zobaczyć drzewa kadzidłowca. Przed zjazdem była tablica kierunkowa, ale nawet gdyby jej nie było, to liczba samochodów, jaka tam stała, byłaby wystarczającym znakiem. Akurat przyjechały trzy duże wycieczki samochodami osobowymi.

Kadzidłowca ogląda się na porzuconej plantacji. Widać uznano, że to bezpieczny sposób na zaspokojenie apetytu turystów na oryginalność i nie będą się pchać w inne miejsca. Większość drzewek uschła. Dorodnych okazów jest niewiele. Sądząc po wykopanych dołkach, mają zamiar odbudować jego populację w tym miejscu, bo inaczej nie będzie czego pokazywać – na razie są w trakcie. Zaletą miejsca jest to, że można sobie dowolnie pochodzić wokół drzewek. Teraz mają etap kwitnienia; żywicę zaczyna się zbierać w kwietniu, ale jakąś małą łezkę żywicy udało mi się znaleźć.

Piękne okazy kadzidłowca można zobaczyć na trawniku koło Muzeum Krainy Kadzidła, którego ekspozycja poświęcona jest prowincji Zufar oraz niektórym fragmentom historii Omanu. Duża część wystawy skupia się na elementach marynistycznych. Obie są ciekawe.

W ramach biletu (3 OMR od osoby) zagwarantowany jest wstęp do ruin starożytnego miasta portowego Zufar, które było ważnym punktem handlu kadzidłem. Jego obszar jest dość spory, ale dla niechętnych dłuższym spacerom lub mających trudności w chodzeniu są dostępne elektryczne samochodziki, które obwożą dookoła wykopalisk. Odkryto i zrekonstruowano Pałac Sułtana i ze trzy meczety, w tym jeden wielki. Reszta to gruzowisko, po którym można łazić, skracając sobie spacer, który nam zajął godzinę. Zza ogrodzenia można popatrzeć na Ocena Indyjski.

Na koniec dnia zostawiliśmy sobie atrakcje plaży Mughsail położonej ok. 50 km na południowy-zachód od Salali. Pierwszą są gejzery, jakie tworzy szybko wpadająca woda morska pod skały – siła uderzenia wody o skałę jest tak duża, że woda wypada przez niewielkie otwory, tworząc kaskadę. Piękna rzecz. Druga jest plaża sama w sobie. Piasek jest jasny i drobniutki, woda to-„malachitowa łąka morza”. Spacer był rewelacyjny. A po drodze zagadali do nas miejscowi, gdy każde z nas szło osobno, ja – plażą, mój mąż – czymś, co będzie promenadą. Mnie zaczepiła grupa dziewcząt z pięknymi szalami na włosach, prosząc o zdjęcie i tym samym mi się odwdzięczyły, mojego męża – ojciec rodziny, zapraszając go na herbatę.

Zdjęcia (31)

Komentarze (0)