Ślady dawnych epok

Pierwszym przystankiem była Apamea, znana z rzymskiej kolumnady ciągnącej się przez ok. 2 km. Prezentuje się pięknie, czego nawet upał nie jest w stanie zmienić. Z jakiegoś zaskakującego powodu – w przeciwieństwie do Palmyry – nie została zniszczona, choć walki o okoliczną wieś były zaciekłe, sądząc po stanie budynków. W każdym razie zniszczeń innych niż wynikające z upływu czasu pomiędzy III w. p.n.e. a współczesnością nie widać, choć wygląda na to, że na skraju części bizantyńskiej wykopalisk urządzono okopy. Tuż obok – w Kalat al Mudik – na wzgórzu jest forteca z XII w., która obecnie jest wyludniona na skutek prowadzonych walk – jakby ktoś miał wątpliwości, to tuż obok murów starożytnego miasta znajduje się wrak czołgu.

Z Apamei – pokonując równinę al Ghab oraz pasmo Nusayrija – przedostaliśmy się do zamku krzyżowców znanego pod nazwami: Kalat Salah al Din, Zamek Saladyna i Zamek Sahyun. Zajmuje szczyt jednego ze wzgórz, choć nie najwyższego. Można go obejrzeć z dwóch punktów widokowych. Obecnie jest wyłączony ze zwiedzania oficjalnie z powodu zniszczeń wywołanych lutowym trzęsieniem ziemi. Od czegoś jednak mieliśmy fixera.

W Ugarit byliśmy o 17.30, czyli pół godziny przed zamknięciem. Na obejrzenie ruin wystarczyło w zupełności, gdyż ich teren – choć rozległy – jest zarośnięty chaszczorami, które skutecznie uniemożliwiają zobaczenie wielu odkopanych fragmentów muru, pomijając to, że utrudniają poruszanie się. Nie zmienia to faktu, że miejsce jest ważne dla rozwoju cywilizacji i należy je odwiedzić. I chyba trzeba się spieszyć, gdyż – jak głosi depesza z 7 czerwca na stronie Syryjskiej Agencji Informacyjnej – Rosjanie pracujący na jednym ze stanowisk archeologicznych królestwa Ugarit wezwali syryjskich partnerów do zacieśnienia współpracy, co skończy się jak zwykle, czyli wywiezieniem wszystkiego, co uda im się wykopać.

Póki co przy wejściu widoczna jest brama prowadząca niegdyś do pałacu królewskiego, przypominająca wejście do grobowców w Mykenach. W głębi, w trawie, zaznaczono miejsce, w którym znaleziono tabliczkę z najstarszym na świecie pismem będącym wytworem ugarickim. Przedzierając się, można dotrzeć do wielkiej stągwi na wino, które było tu produkowane. Widać trochę kamieni, czasem nawet fragment murów, co może dostarczać radości porównywalnej z odkrywaniem skarbów ukrytych w dżungli.

Zdjęcia (30)

Komentarze (0)