Piątkowe meczety

Afganistan, Mazar-i Szarif

Przejechano 2483 km

O 5.30 wyruszyliśmy z hotelu. O 8.00 mieliśmy lot do Mazar-i Szarif. Żeby dostać się do hali odlotów trzeba przejść ze trzy kontrole bezpieczeństwa i przemieścić się przez teren lotniska. Kobiety, jak to w krajach muzułmańskich, mają oddzielne pomieszczenia do bycia obmacaną. Oczywiście tego aktu dokonuje kobieta.

Pierwszym celem było Mauzoleum Imama Alego znane jako Błękitny Meczet. Domniemanym patronem jest zięć Mahometa, pierwszy imam, więc to miejsce cieszy się popularnością wśród szyitów, którzy przyjmują, że to miejsce jego wiecznego spoczynku.

Meczet jest piękny – ściany są wyłożone płytkami o pięknych wzorach geometrycznych i roślinnych. Jeśli chodzi o zasady wstępu, to zastosowali jakąś sprawiedliwość – do środka nie mogą wejść niewierni bez względu na płeć, ale można zajrzeć przez otwarte drzwi, przynajmniej do czasu, gdy jakiś nadgorliwiec nie uzna, że złe spojrzenie może być niebezpieczne. Stock założył tutejszą chustę na głowę i wszedł do środka przez nikogo nie niepokojony.

Do małego muzeum przeróżnych rzeczy mógł wejść każdy. Najcenniejszym artefaktem jest podpis przy aparacie telefonicznym, który głosi, że pochodzi z XVIII w., oraz przy motocyklu i karabinie, wskazujący, że to są narzędzia, którymi talibowie pokonali okupanta. Drugi jest zupełnie prawdziwy.

Ponieważ dla muzułmanów piątek jest dniem głównej modlitwy tygodniowej, to było sporo ludzi, głównie mężczyzna, gdyż obowiązek pewnych praktyk nie dotyczy kobiet. Wzbudziliśmy u nich duże zainteresowanie, większe niż oni w nas. Podchodzili, witali się, zagadywali, prosili o zdjęcia z każdym z nas albo po prostu chodzili za nami. W pewnym momencie zebrała się całkiem spora grupka zainteresowanych szczególnie koleżanką, której wystawało parę kosmyków jasnych włosów.

W ten sposób wyczerpały się atrakcje Mazar. W pobliżu jest Balch, miasto o starożytnym rodowodzie, którego atrakcjami są ruiny najstarszego meczetu na terenie Afganistanu, domniemany dom irańskiego poety Rumiego i Zielony Meczet, przy którym wzbudziliśmy podobne zainteresowanie, jak w Mazar. Dzięki temu mogliśmy jawnie robić zdjęcia nawet różnego rodzaju żandarmom.

Dla równowagi gdy – podjeżdżając pod fragmenty muru obronnego ciągnącego się na długości ok. 60 km – kolega zrobił zdjęcie kobietom na huśtawce, podbiegł młody chłopak, który towarzyszył paniom i zrobił awanturę. Niezbyt miło nam się zrobiło i wtedy, gdy jeden z chłopaków z grupy weselników, podczas wyprzedzania, pokazał na dwa środkowe palce.

Lotem o 18.00 wróciliśmy do Kabulu. We czwórkę wybraliśmy się na miasto, ale daleko nie uszliśmy, bo Stock skorzystał z usług afgańskiego fryzjera. Przy okazji widzieliśmy pomiar długości brody zgodnie z aktualnymi zarządzeniami Talibanu – chwytasz dłonią brodę i obcinasz to, co wystaje poza pięść. Nie wszyscy jednak się do tego stosują, można wręcz powiedzieć, że stosujący są w mniejszości. Być może minął zbyt krótki czas od dekretu określającego uczesanie (został wydany w I połowie sierpnia 2024 r.), a może to zwykła niechęć wsparta dotychczasowym brakiem egzekucji.

Między czasie większość miejscówek się zamknęła, ale i tak zdołaliśmy się załapać na krótką pogawędkę z obsługą checkpointu, wywołaną zdjęciem sąsiedniego pomnika, oraz na popisy grupy żebrzących dzieciaków.