"Jeśli istnieje raj na ziemi, jest tutaj"?

Przyszła pora na Kabul. To rozległe, bo ludne miasto (liczy ok. 5 mln mieszkańców), jest w godzinach szczytu porządnie zakorkowane. Do tego boczne ulice są głównie bite, a przez to i wyboiste, więc pierwsze półtorej godziny spędziliśmy w busiku, żeby dostać się na jego obrzeża, gdzie znajduje się stupa buddyjska. Tuż za nią zaczynało się wzgórze. Przed nią rozciągał się widok na Kabul tonący w oparach kurzu i spalin. Urocze miejsce. Naprawdę.

Ogrody Babura są również fantastyczne, choć z innych powodów. O ile stupa to atrakcja raczej surowa, o tyle ogrody to miejsce wytchnienia. Zieleń jest zadbana, panuje tam ład i spokój, którego trudno znaleźć w innych częściach miasta. Jest już trochę jesiennie przez schnące liście, ale to nie jest stan zgnilizny. To ważne miejsce nie tylko przez swoje kojące cechy, ale przede wszystkim z uwagi na to, że mieści się tu grób Babura, założyciela państwa Wielkich Mogołów. Jest otoczony marmurową, ażurową pergolą bez zadaszenia, żeby nawet po śmierci władca mógł cieszyć się klimatem miasta, które pokochał. Cytat w tytule wpisu, to tłumaczenie napisu zamieszczonego na jego grobie.

Na to piękno patrzą mieszkańcy okolicznych wzgórz, którzy mają całkowicie inne warunki bytowe i są pochłonięci przyziemnymi sprawami. W ogrodach ich nie spotkaliśmy. Za to w dużym natężeniu są widoczni na ulicach, gdy przemieszczają się, targają różne rzeczy, prowadzą malutkie biznesy.

Pozostając w klimatach królewskich, zawieziono nas do dawnego pałacu królewskiego. To ogromny budynek, którego odbudowa się niedawno zakończyła, o czym świadczą zapachy nowości, czyli betonu, klejów, drewna itp. W 95% to puste przestrzenie. To, co robi wrażenie, to przestrzeń, żyrandole i światło odbijające się marmurowej podłodze, czyli namiastka przepychu rodem z epoki Ludwika XIV, a w istocie kontrast, jaki powstaje na skutek zestawienia tych elementów ze światem zewnętrznym, który jest przytłaczający przez korki, upał, biedną i zaniedbaną zabudowę, i umęczonych tym ludzi, których widać na ulicach. Dodatkowo, świadomość, że remont skończył się w czasach rządu Talibanu, który raczej nie kojarzą się ze zbytkiem, powodował, że chyba wszyscy z nas byli oszołomieni, jeśli nie zachwyceni.

Nie ominęliśmy również meczetu, w którym była przechowywana szata Proroka zanim trafiła do Kandaharu. Jest wyłożony głównie niebieskimi i turkusowymi płytkami, w którym pierwszy raz w Afganistanie spotkaliśmy dużą liczbę kobiet w jednym miejscu w tym samym czasie. Panie były z reguły w pełnym makijażu, ubrane w stroje w różnych kolorach, z odsłoniętymi twarzami, uśmiechnięte i zadowolone ze swojego towarzystwa. Chętnie zagadywały i wcale nie wyglądały na ciemiężone. Nasz fixer wytłumaczył to tym, że szyici są bardziej otwarci. I odważni - podobno zagrozili, że jeśli kobiety nie będą mogły przychodzić do meczetu same, to w ogóle nikt nie będzie tam przychodził. Na razie działa. Dla przeciętnego człowieka mogłoby się to wydawać niepojęte, gdyż szyitami są Irańczycy, którzy w powszechnej opinii uchodzą za twardogłowych.

Przemieszczając się po Kabulu, można dostrzec zabudowę w stylu modernistycznym, choć czasem trzeba jej wypatrywać, gdyż ginie pod warstwą kabli, płacht i ogólnego zaniedbania. A szkoda.

Ostatnią wspólną atrakcją była wizyta na Chicken Street, najsłynniejszej ulicy targowej w Kabulu. Jest podobnie zaniedbana, jak wszystkie inne, ale można tam zaopatrzyć się w piękne dywany, biżuterię itp. Walory estetyczne i ceny wyrobów są dla Polaków naprawdę zachęcające do zakupów, z czego skorzystaliśmy.

Zdjęcia (26)

Komentarze (1)