Ślady maharadżów

Indie, Jaipur

Przejechano 1771 km

Dziś znowu pociąg mieliśmy o 6.00. Kupując bilety do Dżajpuru poprzedniego dnia, wielkiego wyboru nie mieliśmy, ale też trzeba przyznać, że to dobra opcja, jeśli chodzi o zwiedzanie. Po przyjeździe ma się cały dzień do zagospodarowania mimo tego, że pociąg jedzie 4 godz.

Zaczęliśmy od najodleglejszego punktu trasy, czyli od fortu Amber, położonego na szczycie wzgórza, do którego prowadzą – wg miejscowych naganiaczy zatrzymujących naszego tuk tuka już 500 m przed wejściem i proponujących podwózkę jeepem – 92 stopnie. Nie była to okoliczność, która mogłaby nas skusić. Być może przejażdżka na słoniu, o której pisała Migot w swojej relacji z Indii, zmieniłaby mój punkt widzenia, ale żadnego nie było i wygląda na to, że zastąpiły je samochody.

Fort, jak każda tutejsza budowla warta zobaczenia, ma strukturę szkatułkową. Z jednego dziedzińca przechodzi się do następnego i do kolejnego, i jeszcze innego itd., przy czym każdy ma coś osobliwego do zaoferowania. Przykładowo, mogliśmy się przekonać, że nie tylko Polacy wpadli na pomysł okładania zewnętrznych ścian budynków tłuczonymi talerzami lub szkłem – tu też coś podobnego widzieliśmy, choć tworzono kompozycje bardziej wyrafinowane.

Fortu strzegły mury obronne, które ciągną się szczytami okolicznych wzgórz. Świetnie wyglądają.

W Dżajpurze zarówno pałac maharadży (500 INR od osoby), jak i Dom Wiatrów (202 INR od osoby) oferuje szkatułkową zabawę. O ile ten drugi obiekt nie wyróżnia się niczym nadzwyczajnym poza świadomością, że tak jak w zamku Krzyżtopór ma 365 okien i nietypową elewację, która mi się nie podoba, to pałac jest ze wszech miar godny zobaczenia. Na szczególną uwagę zasługują pięknie zdobione portyki. Pałac jest w posiadaniu potomków maharadży, więc nie wszystko jest dostępne do zwiedzania, ale być może świadomość, że można przejść się po nieruchomości obecnej pani premier Radżastanu komuś tę niedogodność zrekompensuje.

Jantar Mantar, ogród z przyrządami astronomicznymi, również jest ciekawy, choć z uwagi na mój brak wiedzy nt. ich zastosowania zainteresowanie to sprowadziło się do formy. Bryły instrumentów są piękne w sposób architektoniczny. I przez to bardzo fotogeniczne. A na marginesie, na której ze stron indyjskich przeczytałam, że „jantar mantar” jest odpowiednikiem naszego „hokus pokus”, co mnie w ogóle nie dziwi.

Inną atrakcją, na którą się natknęliśmy, były teatrzyki kukiełkowe. Super mini przedstawienia.

Dżajpur, który ma ksywkę różowego miasta, a jest koloru ceglanego, musi przyciągać dużo zagranicznych turystów, sądząc po oferowanych w okolicach Domu Wiatrów stawkach przejazdów rikszą. Odcinek 12 km wyceniono na 700 INR. Popukaliśmy się tylko w czoło. Tuk tuk z Ubera zawiózł nas do hotelu za 130 INR.

Mimo dość dokładnego zwiedzania okazało się, że skończyliśmy działalność po 15.00. Miałam czas nawet na drzemkę. Zbieramy siły, bo jutro wstajemy jeszcze wcześniej niż przez ostatnie dwa dni. Nie mamy jednak pewności, czy kupiony lot się odbędzie. Informacja od linii lotniczej jest taka, że potwierdzenie dostaniemy w ciągu 4 godz. przed odlotem.