Wycinek Gudżaratu

Do Bhuj przylecieliśmy, żeby zrealizować część planów majowych, które po pierwszym wyjeździe planami pozostały.

Wynajęliśmy przez savaari.com kierowcę na wyjazd do Dholaviry, gdzie znajdują się wpisane na listę UNESCO ruiny miasta cywilizacji harappańskiej sprzed ok. 5000 lat, która rozwijała się w dolinie Indusu. Po stronie indyjskiej jest jeszcze parę stanowisk, ale Dholavira jest największa.

Zanim jednak tam dotarliśmy, po drodze oglądaliśmy przeróżne ptaszory na pomonsunowych bagnach oraz poranny udój krów i ich popołudniową sjestę w postaci moczenia się w wodzie. Ostatnie 30 km to droga prowadząca groblą, nazwana drogą do nieba. Z pewnością niektórzy spośród jadących mają szansę tam trafić, szczególnie gdy jadą zbyt szybko i muszą szybko usunąć się z pasu asfaltu na ziemne pobocze, które czasem pełni funkcję drugiego pasa. W każdym razie grobla prowadzi przez solnisko zwane pustynią Kuch, które okresowo i nie co roku staje się jeziorem. My mamy szczęście i widzieliśmy wodę po horyzont. Odcinek ok. 120 km pokonaliśmy w ok. 3 godz., uwzględniając w to przystanki na zdjęcia. Wracając wczesnym popołudniem, trafiliśmy na dobrą porę obserwacji ludzi. Podziwiałam ozdoby kobiet. Przekonaliśmy się też, że wykorzystują siłę wielbłądów na co dzień.

Główna część stanowiska archeologicznego znajduje się na wzgórzu i jest zresztą bardzo dobrze przygotowana do zwiedzania, m.in. ułożone na nowo murki zabezpieczono zaprawą. Niestety można sobie na to popatrzeć, bo tę część odgrodzono i opatrzono zakazem wstępu, którego pilnują strażnicy. Oprócz strażników w ruinach bawiły się dzieci, odpoczywały ich matki, a także trafił się i żebrak. Warto się przejść wokół wzgórza, żeby to zobaczyć. Przy okazji można zobaczyć zrekonstruowane 4 bramy oraz główną drogę wiodącą przez tzw. dolne miasto. Całości dopełnia muzeum, w którym można sobie poczytać co nieco o roli i znaczeniu Dholaviry. Aż dziw bierze, że wstęp jest darmowy.

Dla równowagi koszty dotarcia tam były stosunkowo wysokie, jak na Indie. Bilet do Bhuj kosztował ok. 600 zł od osoby, a samochód prawie 7000 INR. Również wstęp do Muzeum Trzęsienia Ziemi (poświęcone temu kataklizmowi z 2001 r.) dla obcokrajowców przekraczał naszą tutejszą średnią na poziomie 450 INR i kosztował 1000 INR. Warto się tam jednak udać – spędziliśmy w nim prawie 3 godz. i choć trzeba przyznać, że audioprzewodniki w zasadzie tylko czytały teksty na planszach, to było trochę ciekawych filmów i informacji, np. o tym, że w ciągu dwóch tygodni po trzęsieniu ziemi odbudowano ok. 1,2 mln domów. Najpierw wydało mi się to przesadą, ale zakładając, że najbardziej ucierpiały najbiedniejsze miejsca, w których dominowała zabudowa jednoizbowa, to z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością można przyjąć, iż odbudowane budynki niczym się nie różniły od zawalonych, więc w zasadzie może i tak było. Druga ciekawostka dotyczyła wyciągniętych wniosków. Dwa z sześciu pomieszczeń są poświęcone temu tematowi, przy czym ostatnie można pominąć, bo film jest bez tłumaczenia. W obu salach jednak bardzo często pojawia się premier Modi jako autor sukcesu odbudowy. Trzeba jednak wiedzieć, że był on wcześniej premierem stanu Gudżarat, w którym jest Bhuj i w którym budowano bez zachowania odpowiednich standardów bezpieczeństwa mimo tego, że teren jest aktywny sejsmicznie znacznie dłużej niż od 2001 r. Każda dobrze prowadzona propaganda powinna znać umiar.

W Bhuj zdołaliśmy się przejść po jednej z głównych ulic miasta, prowadzącej od pałacu maharadży (Prag Mahal), który przypomina romański kościół, a który obecnie jest poddawany renowacji, która nie uniemożliwia zwiedzania, do Muzeum Kutch, które było już zamknięte.

Na koniec zostaliśmy odwiezieni przez naszego kierowcę, który cały dzień dzielnie na nas czekał w różnych miejscach, na miejsce odjazdu nocnego autobusu do Diu.

Zdjęcia (26)

Komentarze (0)