Tunezyjskie różności

Dzień zaczęliśmy w Suzie, której medyna jest wpisana na listę UNESCO. Stare miasto otoczone jest murami, a w jego obrębie znajduje się wielki meczet, ribat, kazba (twierdza będąca siedzibą władcy) i oczywiście kłębowisko uliczek, z których część mieści suk, czyli targowisko.
W Suzie ribat i kazba są na dwóch przeciwległych końcach, przy czym na teren ribatu można wejść (wstęp 8 dinarów), podczas gdy kazba jest dla turystów w poniedziałki niedostępna. W ten sposób nie zobaczyliśmy, jak się wydaje, ostatnich pozostałości rzymskiego Hadrumentum, czyli mozaik. Wejście na dziedziniec Wielkiego Meczetu również było zamknięte; na szczęście można go było zobaczyć ze szczytu ribatu, w którego sąsiedztwie się znajduje. Pomiędzy nimi jest i suk i przestrzeń wolna od niego. Nawoływania sprzedawców i elementy stoisk przesłaniające widok zniechęciły nas do włażenia w każdy zaułek.

Z jakiego powodu Suza zawdzięcza wpis na listę UNESCO? Nie wiem. Inne medyny są równie ciekawe, a nawet przyjemniejsze, jak chociażby ta w Mahdii, która powstała na ruinach rzymskiego miasta zwanego Africa. Jest tam również twierdza z pięknym widokiem na cypel, na którym jest położona, i oczywiście na morze. I nie ma suku! Można spokojnie przejść, zaglądając nawet do warsztatów przędzalniczych. Mahdia słynie bowiem z wyrobów jedwabnych. Ma także coś, czego nie ma Suza – rekonstrukcję bramy na kilkanaście metrów głębokiej, którą w XVI w. wysadzili Hiszpanie, wycofując swoje siły.

Zdecydowanie mniej atrakcji ma Al Dżamm, ale za to są niebywale wartościowe. Pierwszą jest największy w Afryce i jeden z większych w świecie rzymskim amfiteatr. Jest dość dobrze zachowany, zwłaszcza jego południowa część. Pięknie wygląda zwłaszcza w otoczeniu okolicznego dziadostwa. Drugi skarb kryje muzeum prezentujące mozaiki z okolicznych willi rzymskich. Są to najlepsze mozaiki, jakie dotąd widzieliśmy, a widzieliśmy ich sporo. Co do zasady są bardzo dobrze zachowane, wielkie i wykonane w sposób mistrzowski. No i są świetnie zaprezentowane – umieszczono je na ścianach w podłogowym towarzystwie współczesnych wytworów, które są uboższe, ale dobrze się komponują ze starożytnymi, wydobywając ich urok. Oglądając wystawę, można zrozumieć, skąd wzięły się dywany – to mniej trwała, ale możliwa do łatwego przeniesienia namiastka mozaik. Jeśli będziecie w Al Dżamm, idźcie koniecznie do muzeum, tym bardziej, że bilet do amfiteatru (za 12 dinarów) uprawnia do wejścia i do niego.

Na koniec zostawiliśmy sobie Safakis, gdyż – szczerze mówiąc – było to dogodne miejsce na nocleg. Dobrze się jednak stało, że tu dotarliśmy i że było to już po zakończeniu godzin handlu na obszarze medyny (tuż po 17 prawie 99% stoisk było zamkniętych). Nikt nas nie niepokoił i nic nam nie przesłaniało widoków. W częściach, do których bazar nie dociera, grasowały niemal wyłącznie koty, czasem przemknął jakiś człowiek. Mogliśmy więc spokojnie się przejść po najbrzydszej medynie, jaką dotąd widzieliśmy w Tunezji. Wynika to z ogólnego stanu zapuszczenia i dużej ilości śmieci. Efekt jest tego taki, że część budynków jest niezamieszkała, o czym świadczą zamknięcia na pordzewiałe łańcuchy i kłódki. W takim stanie rzeczy w najbliższym czasie raczej niewiele się zmieni, choć są podejmowane są próby remontowe.

Tuż za murami jest część kolonialna, która wiąże się z obecnością Francuzów w Tunezji począwszy od 1881 r. Miłe to, ale medyna robi zdecydowanie większe wrażenie, przynajmniej pod wieczór. Można by nawet rzec, że jest urocza.

Zdjęcia (61)

Komentarze (0)