Kultura i natura albo Katon i krowy

W piątek wyruszyliśmy późno, jak na nasze zwyczaje podczas tego wyjazdu, bo ok. 10.30. Ponieważ dużo sobie obiecywaliśmy po całym dniu, to już nie wracaliśmy do Tabarki. Wystarczyła mi wizyta nad morzem, żeby zamoczyć łapki.

Na pierwszy cel wybraliśmy park narodowy Ichkeul wpisany na listę UNESCO. Okazało się jednak, że park jest zamknięty. Strażnik powoływał się na decyzję ichniejszgo Ministerstwa Rolnictwa, a w jego słowach dało się wyczuć respekt. Wiadomo, ministerstwo! Nie mogliśmy tego nie uszanować. Poradził nam jednak przejechanie się drogą widokową z innej strony. Rada całkiem niezła, bo większość terenu parku to jezioro. Widoki ładne, ale jezioro jak jezioro. Patrząc na nie, trudno dociec, czemu zawdzięcza wpis: może florze na bagnach wokół niego, może żyjącej tam faunie. Mogliśmy dostrzec jedynie wodę i owce. Na szczęście jadąc z Tabarki do parku, przejeżdżaliśmy przez miasteczko, którym było mnóstwo bocianów. Szczególnie upodobały sobie teren stacji kolejowej. Nam w Polsce wydaje się, że bocianom u nas jest dobrze. Mogliśmy się przekonać, że w Tunezji są miejsca, w których jest im jeszcze lepiej. Widzieliśmy budynki, na których było więcej niż jedno gniazdo. Klekot był słyszany nawet mimo ulicznego szumu.

Jadąc do Bizerty, przejechaliśmy przez Menzel Bourghiba, które zostało założone przez Francuzów pod k. XIX w. Założenie z placami i promieniście odchodzącymi do nich ulicami na pewno arabskie nie jest. Budynki mieszkalne zgoła nic nie mają wspólnego ze stylem francuskim albo dlatego, że zostały przerobione wg gustu tubylców, albo dlatego, że powstały później i nie musiano się krępować jakimiś wymogami estetycznymi. Potencjał miasteczko ma, ale trzeba chcieć go wykorzystać. Nam wystarczyło obejrzeć je z samochodu.

Podobnie jest z pobliską Bizertą. I część kolonialna, i medyna są zaniedbane. Najlepiej wyglądają mury twierdzy, bo wymagają mniejszych zabiegów, i budynki wokół kanału.

Tamtejsza medyna dodatkowo potwierdza spostrzeżenia o dużej grupie biednych ludzi – było bardzo dużo stoisk z używanymi rzeczami: od podartych butów, do starego lub uszkodzonego wyposażenia wnętrz i różnych części do narzędzi. Poza tym często widzieliśmy ludzi w średnim wieku i starszych, którzy są niskiego wzrostu i cierpią na jakieś skrzywienia, co może świadczyć o niedoborze witam. Używanie osłów i – znacznie rzadziej – koni jako zwierząt pociągowych raczej też o zamożności nie świadczy.

Na koniec dotarliśmy do ostatnich ruin starożytnych podczas tego wyjazdu. Była to Utyka. Miasto punickie starsze od Kartaginy, założone w 1101 r. p.n.e. Rywalizowało z Kartaginą, co doprowadziło do sprzymierzenia się z Rzymem podczas trzeciej wojny punickiej. W zamian za te zasługi Utyka otrzymała status wolnego miasta i stała się stolicą prowincji Afryka. Status ten utraciła znowu na rzecz Kartaginy po odbudowie tej ostatniej przez Rzymian. Z Utyką związany jest Katon Młodszy, prawnuk Katona Starszego, który popełnił tu samobójstwo po tym, jak Pompejusz, którego poparł, przegrał z Cezarem.

Dziś Utyka to niewielki fragment odkrytych ruin, wśród których odnaleziono punicki szkielet. Jest zamknięty, a pokazał nam go samozwańczy pomocnik – strażnik, któremu za wyświadczoną przysługę daliśmy 5 dinarów. Początkowo nie był zadowolony z kwoty, ale po namyśle przyjął zapłatę i szybko zniknął.

Utyka jednak żyje – stanowi świetny teren do wypasu owiec i krów. Ruinom to nie zaszkodzi, a zwierzęta zeżrą trawę i będą ładnie wyglądają na zdjęciach.

Nieopodal jest malutkie muzeum będące raczej zbieraniną różnych artefaktów niż regularną wystawą.

Dość wcześnie skończyliśmy podróżnicze „obowiązki”, ale jakoś nie bardzo byliśmy w nastroju zastanawiać się, co jeszcze można zobaczyć. Odpalenie Internetu kończyło się na informacjach z wojny na Ukrainie. Parafraza słynnego zdania Katona Starszego sama cisnęła się na usta.

Zdjęcia (34)

Komentarze (0)